عکس دریا | عکس های زیبا از دریا و شعرهای عاشقانه در مورد دریا

نوشته های عاشقانه دریا

وقتی دلت گرفته باشه …

تمام آرامش یک ساحل را هم به تو بدهند …

باز هم دل تو بارانیست …

خیس تراز دریا خراب تر از امواج

**

يک شب، باد با تو خوانده بود

يک شب که تو بر دامنت می گريستی

پرنده از تو می گفت

موج از انبوه زخم نمک

آب از تهی شدن

اما کسی مرا به فصل تنهايی تو نخوانده بود.

عکس های پروفایل عاشقانه دریا

دریا برای مردم صحرا نشین دریاست
ساحل نشینان قدر دریا را نمیدانند

کلافی در دلم پیچید و گم شد
که لب واله و شیدای خم شد
به دریایی فرو افتادم ای دوست
که ساحل پیش چشمانم مهم شد.

عشق با این همه نیرنگ عواقب دارد

جَدَلِ آینه و سنگ عواقب دارد

رود بی تاب برای لب دریاست ولی …

جاده فرسنگ به فرسنگ عواقب دارد

**

این ساحل خسته را تو پیدا کردی
این موج نشسته را تو برپا کردی
من خامش و خسته خفته بودم ای عشق
مرداب دل مرا تو دریا کردی

جمله کوتاه دریا

عجیب شباهتی داشتی با دریا
دریا نیز غرقش که می شوی پس ات می زند

به دریا شکوهِ بردم از شب ِ دشت،
وزین عمری که تلخ تلخ بگذشت،
به هر موجی که می‌گفتم غم خویش،
سری می‌زد به سنگ و باز می‌گشت!

تو در چشم من همچو موجی

خروشنده و سرکش و ناشکیبا

که هر لحظه ات می کشاند بسوئی

نسیم هزار آرزوی فریبا

تو موجی

تو موجی و دریای حسرت مکانت

پریشان رنگین افق های فردا

نگاه مه آلوده دیدگانت

تو دائم بخود در ستیزی

تو هرگز نداری سکونی

تو دائم ز خود می گریزی

تو آن ابر آشفته نیلگونی

چه می شد خدایا …

چه می شد اگر ساحلی دور بودم؟

شبی با دو بازوی بگشوده خود

ترا می ربودم … ترا می ربودم

تو در چشم من همچو موجی

خروشنده و سرکش و ناشکیبا

که هر لحظه ات می کشاند بسوئی

نسیم هزار آرزوی فریبا

تو موجی

تو موجی و دریای حسرت مکانت

پریشان رنگین افق های فردا

نگاه مه آلوده دیدگانت

تو دائم بخود در ستیزی

تو هرگز نداری سکونی

تو دائم ز خود می گریزی

تو آن ابر آشفته نیلگونی

چه می شد خدایا …

چه می شد اگر ساحلی دور بودم؟

شبی با دو بازوی بگشوده خود

ترا می ربودم … ترا می ربودم

زیباترین جملات و شعرهای دریا

در نوازشهای باران نگاهت آبی دریا شدم
تاب گیسویت چو دیدم ،غرق در رویا شدم
سنگ تیپا خورده ای بودم سراپا در هبوط
بر مدار مهر تو گشتم چو من، تارا شدم
جرعه ای از جام لعلت تا به کامم ریختی
تا ابد سر گشته و مدهوش آن صهبا شدم
خفته در کتم عدم نام و نشانم هم نبود
در ازل بر من چو افکندی نظر، پیدا شدم
همچو مرغی پر کشم سوی نگاه مست تو
چونکه مخمور از می آن دیده ی شهلا شدم
راه و رسم بت پرستی را فکندم پی ز نو
تا که از کفر دو زلفت ای صنم رسوا شدم
همچو بلبل گشت نالان بر سر بامت خلیل
بر دل و جانم چو آتش بر زدی عنقا شدم

امشب به انتها می رسم و آرام می شوم
چون موج که به ساحل دریا رسد همی.
امشب قرار گیرم و آرام می شوم،
چون ابر که می بارد و سیراب می کند. چون شبنمی که نشیند به روی گل
بر گونه هاست که اشک جاری شود دمی.
این اشک ها و آرامش درون
اخبار دل همه مکتوب می کنند.
اینک کتیبه هاست که مانده سالهای سال
وین دردهای کهنه که تقریر گشته اند.
وین اشکهای قطره قطره که مشهود مانده اند
مکتوب گشته اند . . .
شاید که اینچنین،
روزی همه ما به انتها رسیم؛
جایی که بی قراریمان را دوا کنند.
ما را که چون تلاطم طوفانیم بی قرار
آرامشی دهند و به جایی صدا کنند،
جایی که بشارت دهندمان به آرامشی قشنگ،
به یک انتهای خوب
جایی پر از خدا !

در سکوت مدهش جنگل
در غروی ابری ساحل
موج دریا همچنان دیوانه یی مصروع
می کشد فریاد و سر را میزند بر سنگ
مرد تنها مرد غمگین مرد دیوانه
با دو چشم ماتت و اشک آلود
می کشد از قعر دل فریاد
های فرزندم
نازنین فرزند دلبندم
ای امید رفته در گرداب
بار دیگر آمدم بر ساحل دریا
تا دوباره بشنوم بانگ عزیبت را
سالها زان فاجغه بگذشت امامن
باز هم مرگ تو را باور نمیدارم
دخترم ای نور ای روشنترین
مهتاب
ای امید رفته در گرداب
چشم پر اشکم چنان فانوس دریایی
باز دنبال تو میگردد
سالها زان فاجعه بگذشت اما من
با دل خوش باورم گفتم که می آیی
می شتابم هر طرف بیتاب
تا ببینم روی ماهت را به روی آب
تا بیابم گیسوانت را میان موج
تا به سویم بازگردی از دل
گرداب
ای امید رفته از دستم کجا رفتی
سرنوشت را بپرسم از کدامین ماهی دریا
من کنار ساحل استادم صدایم کن
تا مگر بار دگر آید به گوشم بانگ غمگینت
تا که بردارم هزاران بوسه از گیسوی مشگینت
لحظه یی از دامن گردابها برگرد
تا ببینم بار دیگر خنده بر لب های شیرینت
دخترم برگرد
تا که بنشینم شبی دیگر به بالینت
های فرزندم
دخترم امید دلبندم
سالها زان فاجعه بگذشت
من کنار ساحل استادم صدایم کن
بانگ غمگینانه اش در دشت می پیجد
ناله ی او گریه آلودست
آی دریا نازنینم را کجا بردی
دترم جانم به لبم آمد کجا هستی
در جوابش
ناله یی پر درد می آید
ای پدر من با تو ام اینجا
لرزه یی نا گه به جان مرد می آید
آه می آید به گوشم بانگ غمگینت
دخترم حس میکنم هر روز اینجایی
گر چه پنهانی ولی هر گوشه پیدایی
شاید اینک چون گلی بر روی دریایی
یا که شاید همچو مروارید در کام صدف هایی
ناله ی دختر به
گوش مرد می پیچدنه
نه پدر غمگین مشو اینجام
خواب می بینم مگر ای دخترم جان پدر برگرد
چشم در راهم بیا از سفر برگرد
نازنینم انتظارت را کشت ما را دخترم بشتاب
عمر من چون شب شد ای مرغ سحر برگرد
دیگر از دریا صدایی جز هیاهو برنمیآید
لحظه های مدهش دردست
لحظه های ضجه
ی مردست
موج ناآرام سر بر صخره می کوبد
نعره های مرد مجنون در فغان موج می پیچد
آی دریا دختر ما را کجا بردی
آی دریا گوهر ما را کجا بردی
آی دریا آی دریا آی …
بیشه تاریکست و دریا سهمگین و آسمان ابری
مرد تنها مضطرب مدهوش
ساحل آرام است اما اژدهای موج ها
در جوش
قطره های اشک نومیدی به روی مرد می بارد
ناله های دخترک با همهمه می آیدش در گوش
موج می کوبد به ساحل ابر می گرید
مرد تنها کم کمک گم می شئود در جنگل خاموش

عکس پروفایل دریا و ساحل