مجله تاپ‌ناز‌

هر آنچه باید در مورد سیاره زمین بدانید؛ اطلاعات علمی و دانستنی ها درباره زمین

هر آنچه باید در مورد سیاره زمین بدانید؛ اطلاعات علمی و دانستنی ها درباره زمین

زمین، خانه ی ما، سومین سیاره از نظر نزدیکی به خورشید است و تنها سیاره در منظومه شمسی است که به نام خدایی یونانی یا رومی نام گذاری نشده است. زمین حدود 4.54 میلیارد سال پیش شکل گرفت و تنها سیاره ای است که حیات در آن کشف شده است.

سیاره ی ما از چهار غول گازی شامل مشتری، زحل، اورانوس و نپتون کوچک تر، اما از سه سیاره ی سنگی دیگر یعنی عطارد، زهره و مریخ بزرگ تر است. زمین با قطر نزدیک به 13 هزار کیلومتر، جسمی تقریبا کروی محسوب می شود.

چرخش زمین باعث می شود که قطب ها فشرده و بخش استوایی متورم شود و شکل واقعی آن «کره‌وار» باشد. در این مطلب در مورد سیاره زمین و ویژگی های آن صحبت می کنیم و حقایق جالبی را در مورد زمین ارائه خواهیم کرد. با ما همراه باشید.

سیاره زمین چیست؟

سیاره زمین، سومین سیاره از خورشید و تنها مکانی از منظومه شمسی است که تاکنون میشناسیم و موجودات زنده در آن ساکن هستند. سیاره ما به دلایل زیادی منحصر به فرد است؛ اما آب و اکسیژن دو ویژگی مهم آن هستند.

زمین از فاصله ی تقریبا ۱۵۰ میلیون کیلومتری به دور خورشید می چرخد و به دلیل همین مسافت مناسب می تواند از آب مایع روی سطح خود پشتیبانی کند. آب تقریبا 70 درصد از سطح زمین را می پوشاند و بیشتر آن در اقیانوس ها قرار دارد. از طرف دیگر، تقریبا یک پنجم جو زمین را اکسیژن تشکیل می دهد.

اندازه و فاصله زمین تا خورشید چه قدر است؟

زمین با شعاع 6٬371 کیلومتر (3،959 مایل) بزرگ ترین سیاره زمینی و پنجمین سیاره بزرگ منظومه شمسی است. با در نظر گرفتن فاصله متوسط 150 میلیون کیلومتر (93 میلیون مایل) زمین دقیقاً یک واحد نجومی با خورشید فاصله دارد، زیرا یک واحد نجومی که مخفف آن AU است، فاصله خورشید تا سیاره زمین است. این واحد راهی آسان برای مقایسه سریع فاصله سیارات از خورشید را فراهم می کند. همچنین حدود 8 دقیقه طول می کشد تا نور خورشید به سیاره ما یعنی زمین برسد.

ساختار زمین چگونه است؟

هر آنچه باید در مورد سیاره زمین بدانید؛ اطلاعات علمی و دانستنی ها درباره زمین

سیاره زمین از چهار لایه اصلی تشکیل شده است که از یک هسته داخلی در مرکز سیاره شروع شده و توسط هسته خارجی، گوشته و پوسته پوشانده شده است. هسته ی زمین تقریبا 7100 کیلومتر عرض دارد و کمی بزرگ تر از نیمی از قطر زمین و تقریبا به اندازه ی مریخ است.

بیرونی ترین قسمت هسته با عرض نزدیک به 50 کیلومتر مایع و هسته ی داخلی جامد است. این هسته ی جامد تقریبا چهار پنجم ماه زمین اندازه دارد و قطر آن به حدود 2600 کیلومتر می رسد. هسته مسئول میدان مغناطیسی سیاره است که به تغییر جهت ذرات باردار مضر خورشید کمک می کند.

در بالای هسته، گوشته ی زمین قرار دارد که ضخامت آن تقریبا 2900 کیلومتر است. گوشته کاملا سفت نیست، بلکه به صورت چسبناک و نیمه جامد است و می تواند به آرامی جریان پیدا کند. پوسته ی زمین مانند تکه چوبی شناور روی آب، روی گوشته شناور است.

حرکت آهسته ی سنگ ها در گوشته، به شکل گیری تکتونیک صفحه ای، فعالیت آتشفشانی، گسترش بستر دریا، زمین لرزه و کوه زایی منجر می شود. در بالای گوشته، زمین دارای دو نوع پوسته است. سطح خشک قاره ها بیشتر از گرانیت و سایر کانی های سبک سیلیکات تشکیل شده؛ در حالی که کف اقیانوس ها بیشتر از نوعی سنگ آتشفشانی تیره و متراکم به نام بازالت شکل گرفته است.

ضخامت پوسته ی قاره ای به طور متوسط حدود 40 کیلومتر است؛ هر چند می تواند در برخی مناطق نازک تر یا ضخیم تر باشد. پوسته ی اقیانوسی معمولا فقط نزدیک به 8 کیلومتر ضخامت دارد. هر چه به سمت هسته پایین تر برویم، زمین گرم تر می شود.

دما در پایین پوسته ی قاره ای به حدود هزار درجه ی سانتی گراد می رسد و در هر کیلومتر زیر پوسته، یک درجه افزایش می یابد. زمین شناسان باور دارند که دمای هسته ی بیرونی زمین حدود 3700 تا 4300 درجه ی سانتی گراد است و هسته ی داخلی ممکن است با رسیدن به دمای وحشتناک هفت هزار درجه ی سانتی گراد، از سطح خورشید هم داغ تر باشد.

مطلب مشابه: سیاره مریخ چقدر با زمین فاصله دارد و چقدر طول می کشد به آن برسیم؟

زمین چگونه تشکیل شده است؟

وقتی منظومه شمسی در حدود 4٫5 میلیارد سال پیش به شکل فعلی خود رسید، زمین را با کمک نیروی جاذبه گاز و گرد و غبار به درون خود کشیده و آن را به سومین سیاره از خورشید تبدیل کرد. زمین مانند سیارات زمینی و سنگی دیگر، دارای یک هسته مرکزی، یک گوشته سنگی و یک پوسته جامد است.

زمین یک سیاره سنگی و زمینی است که اصطلاحاً به آن سیاره terrestrial نیز می گویند. سطح زمین یک سطح جامد و فعال با کوه ها، دره ها، دشت ها و موارد دیگر است. زمین یک سیاره منحصر به فرد است، زیرا یک سیاره اقیانوسی است و آب 70 درصد سطح زمین را پوشانده است.

جو زمین بیشتر از نیتروژن ساخته شده و اکسیژن زیادی برای تنفس ما دارد. جو همچنین از ما در برابر شهاب سنگ های ورودی محافظت می کند که بیشتر آن ها قبل از برخورد به سطح زمین متلاشی می شوند.

مدار و چرخش سیاره زمین چگونه است؟

زمین در حالی که به دور خورشید می چرخد، همزمان حول یک خط فرضی به نام محور نیز می چرخد که از قطب شمال تا قطب جنوب و از درون هسته ی سیاره می گذرد. یک گردش زمین به دور محور خود که با عنوان حرکت وضعی زمین شناخته می شود، 23٫9 ساعت طول می کشد.

تکمیل یک چرخش به دور خورشید یا حرکت انتقالی زمین نیز 365٫25 روز زمان می برد. روزها و سال های ما روی زمین بر پایه ی این چرخش ها تعریف می شود. محور چرخش زمین نسبت به صفحه ی دایرةالبروج یا سطحی خیالی که سیاره ها روی آن به دور خورشید می چرخند، اندکی کج شده است.

این انحراف محوری باعث می شود که نیم کره ی شمالی و جنوبی زمین در مواقعی از سال رو به خورشید یا از آن رویگردان باشند. این وضعیت، میزان نور دریافتی نیم کره ها را تغییر می دهد و در نتیجه تغییرات فصلی را به وجود می آورد.

زمین در محدوده ای معروف به کمربند حیات یا منطقه گلدی‌لاکس به دور خورشید می چرخد؛ جایی که دما برای حفظ آب مایع روی سطح سیاره مناسب است. مدار زمین دایره ای کامل نیست، بلکه در عوض مانند سایر سیاره های منظومه شمسی تا حدی بیضی شکل است.

بیضوی بودن مدار موجب می شود که زمین در اواسط دی ماه کمی به خورشید نزدیک تر و در اواسط تیر ماه از آن دور شود. با این حال، این نزدیکی و دوری نسبت به انحراف محور زمین، تاثیر کمتری بر میزان نور رسیده به سطح سیاره دارد.

سطح زمین چگونه است؟

زمین مانند سیاره مریخ و زهره، دارای آتشفشان، کوه و دره است. لیتوسفر زمین، که شامل پوسته (قاره ای و اقیانوسی) و گوشته فوقانی است، به صفحات بزرگی تقسیم می شود که به طور مداوم در حال حرکت هستند. برای مثال، صفحه آمریکای شمالی که بر روی حوضه اقیانوس آرام به سمت غرب حرکت می کند، تقریباً با سرعتی برابر با رشد ناخن های انگشت ما این حرکت را انجام می دهد.

وقتی که لایه های زمین در هنگام عبور از کنار یکدیگر با هم برخورد می کنند تا کوه ها را بسازند، در داخل یکدیگر فرو می روند، به هم سابیده می شوند یا شکافته شده و از هم جدا می شوند، زمین لرزه رخ می دهد. اقیانوس جهانی کره زمین که تقریبا 70 درصد از سطح کره زمین را در بر می گیرد عمق متوسطی در حدود 4 کیلومتر (2.5 مایل) دارد و 97 درصد آب زمین را در خود جای داده است.

تقریباً همه آتشفشان های کره زمین در زیر این اقیانوس ها پنهان شده اند. آتشفشان «مائوناکی» (Mauna Kea) هاوایی از قاعده تا قله بلندتر از کوه اورست است، اما بیشتر آن در زیر آب است. طولانی ترین رشته کوه زمین نیز در زیر آب و در انتهای اقیانوس های قطب شمال و آتلانتیک قرار دارد. این رشته کوه چهار برابر کل «آندس» (Andes)، «راکیز» (Rockies) ​​و «هیمالیا» (Himalayas) است.

اتمسفر زمین چگونه است؟

جو زمین تقریبا 78 درصد نیتروژن، 21 درصد اکسیژن و مقادیر کمی آب، آرگون، دی اکسید کربن و سایر گازها را در خود جای داده است. هیچ سیاره ی دیگری در منظومه شمسی دارای اتمسفر مملو از اکسیژن آزاد نیست. این عنصر برای یکی دیگر از ویژگی های منحصر به فرد زمین، یعنی حیات ضروری است.

اتمسفر زمین، سیاره را احاطه کرده و هر چه از سطح دورتر برویم، رقیق تر می شود. تقریبا 160 کیلومتر بر فراز زمین، هوا به قدری رقیق است که ماهواره ها می توانند با مقاومت کمی پرواز کنند. با این حال، اثر جو را می توان تا 600 کیلومتر بالاتر از سطح زمین پیدا کرد. پایین ترین لایه ی اتمسفر با نام تروپوسفر شناخته می شود و به طور دائم در حال حرکت است؛ به همین دلیل در مناطق مختلف زمین، شرایط جوی متفاوتی داریم.

نور خورشید سطح سیاره را گرم می کند و موجب صعود هوای گرم در تروپوسفر می شود. این هوا با کاهش فشار جو منبسط و سرد می شود و از آن جایی که هوای خنک از محیط اطرافش متراکم تر است، پایین می رود و دوباره به وسیله ی زمین گرم می شود. بر فراز تروپوسفر، تقریبا 48 کیلومتر بالاتر از سطح زمین، لایه ی بعدی اتمسفر به نام استراتوسفر قرار دارد.

هوای ساکن استراتوسفر حاوی لایه ی ازون است. ازون زمانی به وجود می آید که نور فرابنفش خورشید، اکسیژن تنفس پذیر یا O2 را به اتم های منفرد می شکافد و آن تک اتم ها با مولکول های O2 پیوند می خورند تا ازون یا O3 را تشکیل بدهند.

ازون از رسیدن بخش عمده ی پرتوهای مضر فرابنفش خورشید به سطح زمین جلوگیری می کند. این پرتوها می توانند به حیات آسیب برسانند و باعث جهش های ژنتیکی شوند. بخار آب، دی اکسید کربن و سایر گازهای موجود در جو، گرمای خورشید را به دام می اندازند و زمین را گرم می کنند.

بدون این به اصطلاح «اثر گلخانه‌ای»، زمین احتمالا برای وجود حیات بسیار سرد می شد. با این حال، اگر حجم این گازها بیش از حد باشد، «اثر گریز گلخانه ای» موجب شکل گیری شرایطی جهنمی مانند سطح کنونی سیاره زهره می شود. ماهواره های چرخان در مدار زمین نشان داده اند که جو فوقانی در طول روز منبسط می شود و در شب در اثر گرمایش و سرمایش منقبض می شود.

مطلب مشابه: اطلاعات علمی درباره فضا؛ دانستنی ها و مقاله جالب درباره فضا

میدان مغناطیسی زمین

چرخش سریع سیاره زمین و هسته ذوب شده نیکل و آهن باعث ایجاد یک میدان مغناطیسی می شود که باد خورشیدی آن را به شکل قطره در فضا کج می کند. باد خورشیدی نوعی ذره باردار است که به طور مداوم از خورشید خارج می شود. وقتی ذرات باردار از باد خورشیدی در میدان مغناطیسی زمین قرار می گیرند و به اصطلاح در این میدان گیر می افتند، با مولکول های هوا در بالای قطب های مغناطیسی زمین برخورد می کنند.

در مرحله بعد این مولکول های هوا شروع به درخشیدن کرده و باعث شفق قطبی یا نورهای شمالی و جنوبی می شوند. میدان مغناطیسی همان چیزی است که باعث می شود سوزن های قطب نما بدون توجه به این که به کدام سمت بپیچید، به قطب شمال اشاره کنند. اما قطب مغناطیسی زمین می تواند تغییر کند و جهت میدان مغناطیسی را تغییر دهد.

سوابق زمین شناسی به دانشمندان می گوید که معکوس شدن میدان مغناطیسی تقریباً هر 400٬000 سال یک بار اتفاق می افتد، اما زمان آن بسیار نامنظم است. تا آنجا که ما می دانیم عکس شدن میدان مغناطیسی تاکنون هیچ آسیبی به حیات کره زمین وارد نکرده و احتمالاً این معکوس شدن حداقل تا هزار سال دیگر اتفاق نمی افتد. اما زمانی که این اتفاق در حال رخ دادن است سوزن های قطب نما به مدت چند قرن در جهات مختلف قرار دارند و پس از اتمام این تغییر، همه آن ها به جای شمال به جنوب اشاره می کنند.

ماه زمین

هر آنچه باید در مورد سیاره زمین بدانید؛ اطلاعات علمی و دانستنی ها درباره زمین

ماه، تنها قمر طبیعی زمین است که از میلیاردها سال پیش، قبل از آن که اولین جرقه های حیات در اقیانوس ها زده شود، حتی قبل از آن که زمین به اندازه ی کافی خنک شود تا اقیانوس داشته باشد، در حال چرخش به دور سیاره ی ما بوده است.

به جز عطارد و زهره که هیچ قمری ندارند، تمام سیاره های دیگر منظومه شمسی دو یا بیشتر قمر دارند. ماه با عرض 3474 کیلومتر، تقریبا یک چهارم قطر زمین است و پس از گانیمد، تیتان، کالیستو و آیو، پنجمین قمر بزرگ منظومه شمسی محسوب می شود. با این حال، اگر پلوتون را سیاره به حساب نیاوریم، زمین با توجه به اندازه ی نسبتا کوچک خود، بزرگ ترین قمر را در بین تمام سیاره های دیگر دارد.

ماه پس از خورشید، درخشان ترین جرم آسمان است. موقعیت به ظاهر آرام کنونی ماه در آسمان شب، در گذشته ای پر آشوب ریشه دارد. ماه تقریبا 4٫5 میلیارد سال پیش شکل گرفت؛ وقتی منظومه شمسی در مراحل اولیه به سر می برد و احتمال برخورد دنباله دارها، شهاب واره ها، سیارک ها و سایر اجرام با یکدیگر بسیار بالاتر از امروز بود.

یکی از این برخوردها بین زمین و جسمی به اندازه ی مریخ رخ داد و احتمالا سنگ های مذاب را به درون فضا پرتاب کرد. برخی از این سنگ ها به هم پیوستند و سرد شدند و جسمی را به وجود آوردند که امروزه با عنوان ماه می شناسیم.

شکل گیری ماه در دوران آشوبناک اولیه ی منظومه شمسی و پیوندهای نزدیکش با زمین جوان، آن را به یکی از امیدوارکننده ترین مکان ها برای کشف اسرار تولد و تکامل محله ی خورشیدی و سیاره ی خاستگاه ما تبدیل می کند. ماه برخلاف زمین، دارای تکتونیک صفحه ای نیست و در نتیجه چهره اش به طور مداوم تغییر نمی کند.

همچنین باد و بارانی وجود ندارد تا سنگ های باستانی را از بین ببرد. نسل های زیادی از اخترشناسان، این دنیای کوچک بدون هوای مجاور زمین را از سطح چاله دار تا هسته ی آهنی متراکمش مطالعه کرده اند. ماه تنها جهان دیگری است که انسان ها روی آن قدم گذاشته اند و همچنان کاندیدای اصلی برای بازدیدهای بعدی در آینده است.

حیات زمین

زمین تنها سیاره در جهان است که حیات دارد. جهان آبی ما دارای چندین میلیون گونه ی توصیف شده است که در زیستگاه های مختلف، از اعماق اقیانوس ها گرفته تا چند کیلومتری اتمسفر زندگی می کنند. به باور پژوهشگران، گونه های بسیار بیشتری وجود دارند که برای علم ناشناخته باقی مانده اند. با این حال، منشاء حیات روی زمین همچنان یکی از اسرار بزرگ علم است.

پاسخ های مختلفی برای این مسئله ارائه شده است که همگی تایید نشده باقی مانده اند. برای این که بفهمیم آیا ما در کهکشان تنها هستیم یا خیر، باید بهتر درک کنیم که چه شرایطی از نظر ژئوشیمیایی اولین اشکال حیات را پرورش داده است. کدام چرخه ی آب، شیمی و دما موجب شکل گیری واکنش های شیمیایی لازم برای ظهور حیات در سیاره ی ما شد؟

دانشمندان گمان می کنند که تقریبا 200 میلیون سال پس از شکل گیری زمین در 4٫5 میلیارد سال پیش، شرایط مناسب برای پشتیبانی از حیات روی سیاره ایجاد شد. با این حال، قدیمی ترین فسیل های شناخته شده فقط 3٫7 میلیارد سال قدمت دارند. در طول آن پنجره ی 600 میلیون ساله، ممکن است حیات بارها و بارها پدید آمده باشد، اما در اثر برخوردهای فاجعه بار سیارک ها و دنباله دارها با زمین از بین رفته باشد.

دستورالعمل شکل گیری حیات شامل یک منبع انرژی ثابت، ترکیبات آلی و آب است. نور خورشید منبع انرژی را در سطح زمین فراهم می کند و موجب فتوسنتز می شود. در کف اقیانوس نیز انرژی زمین گرمایی مواد مغذی شیمیایی مورد نیاز موجودات زنده را تامین می کند.

علاوه بر این، برخی عناصر برای ظهور حیات ضروری هستند. این عناصر برای ما شامل کربن، اکسیژن، هیدروژن، نیتروژن و فسفر است؛ اما معماهای علمی متعددی در مورد چگونگی به هم پیوستن این عناصر در زمین وجود دارد. برای مثال، دانشمندان انتظار ندارند که سیاره ای شکل گرفته در نزدیکی خورشید، به طور طبیعی حاوی عناصر فراری مانند کربن و نیتروژن باشد؛ زیرا این عناصر فقط در دمای بسیار سرد به شکل جامد در می آیند.

کربن از نظر شیمیایی بیشتر به جای پیوند با سنگ، با آهن پیوند می خورد؛ در نتیجه حتی اگر کربن در زمین اولیه به درون فضا تبخیر نشده باشد، از هسته ی فلزی سیاره ی ما سر درآورده است.

آخرین عنصر لازم آب است. در حال حاضر، نزدیک به 70 درصد از سطح زمین را آب پوشانده؛ اما 4 میلیارد سال پیش، چقدر از این مایع حیات بخش روی سطح زمین وجود داشت؟ آب نیز مانند کربن و نیتروژن به احتمال زیاد بخشی از اجرامی را تشکیل می داد که در فاصله ی بسیار بیشتری از خورشید به وجود آمدند.

برای توضیح حضور آب روی زمین، یک نظریه پیشنهاد می کند که دسته ای از شهاب سنگ ها به نام کندریت های کربن دار، به اندازه ای دور از خورشید شکل گرفتند تا بتوانند مانند سامانه ی انتقال آب میان سیاره ای، مایع حیات را به زمین برسانند.

مطلب مشابه: دانستنی های علمی در مورد فضا + اطلاعات جالب و تحقیق در مورد فضا

آینده زمین

هر آنچه باید در مورد سیاره زمین بدانید؛ اطلاعات علمی و دانستنی ها درباره زمین

در حال حاضر، بشریت با تغییرات اقلیمی جهانی که موجب خشکسالی های طولانی تر، طوفان های قوی تر و سایر مشکلات بزرگ شده است، دست و پنجه نرم می کند. زمین در طول 4٫5 میلیارد سال عمر خود، هر چند معمولا با سرعت بسیار کمتر شاهد هرج و مرج های اقلیمی زیادی بوده است.

گونه ی ما خیلی جوان تر از آن است که بداند چنین تغییراتی چگونه خواهد بود. ما تازه همین 200 هزار سال پیش در جریان پنجره ای نسبتا آرام در زمان تکامل یافتیم. اثر گلخانه ای تشدید شده در اثر فعالیت های انسانی هم اکنون درحال دگرگونی آب و هوای زمین و ویرانی اکوسیستم های سرتاسر سیاره است و یکی از بزرگترین تهدیدهای وجودی محسوب می شود.

هر چند بعید است که زمین در آینده به سرنوشت زهره، دوقلوی جهنمی خود دچار شود، با افزایش میانگین دمای زمین در آینده، قطعا بقای ما و بسیاری از گونه های دیگر در برخی از بخش های سیاره به خطر می افتد. دانشمندان در یک مطالعه نشان دادند که احتمالا تا 250 میلیون سال دیگر، زمین آن قدر داغ می شود که سلطه ی پستانداران به پایان می رسد.

این احتمال وجود دارد که تهدید وجودی اصلی از زیر زمین برخیزد و به شکل زمین لرزه ها یا فوران های آتشفشانی ویرانگر، آخرالزمان را رقم بزند. حتی اگر زمین با ما مهربان باشد، ممکن است کیهان با فرستادن سیارک ها و شهاب واره های بزرگی که توانایی گذر از درون جو سیاره را دارند، یادآور شود که اوضاع همیشه بر وفق مرادمان نخواهد بود.

برخورد سیارکی به اندازه ی کافی بزرگ مانند نمونه ای که به انقراض دایناسورها انجامید، می تواند چنان ویرانگر باشد که زمین را به سیاره ای متروک تبدیل کند. اما حیات آنقدرها شکننده نیست. هرچند موجودات زنده در طول تاریخ طولانی زمین با انواع مصیبت ها مواجه شده و انقراض های دسته جمعی زیادی را پشت سر گذاشته اند، حیات همچنان به اشکال مختلف تداوم یافته است.

گونه های مختلف مانند انسان شاید شکننده باشند و روزی به پایان عمرشان برسند، اما محو کل حیات از روی زمین ظاهرا به این سادگی ها نیست. زندگی همیشه در قالب گونه های جدید برمی گردد. با این حال دست کم براساس یک سناریو، نابودی کل حیات احتمالا اجتناب ناپذیر است. تمام این سناریوها برای حیات وحشتناک هستند، اما هیچکدام به اندازه ی سرنوشت نهایی زمین در آینده ی دور ویرانگر نیستند.

بر اساس یافته های یک مطالعه، بیشتر حیات روی سیاره در نهایت به دلیل کمبود اکسیژن از بین می رود. پژوهشگران گمان می کنند که جو غنی از اکسیژن ما ویژگی دائمی زمین نیست. درعوض، تقریبا تا یک میلیارد سال دیگر، فعالیت خورشیدی موجب می شود که اکسیژن اتمسفر به سطح قبل از رویداد بزرگ اکسیژنی کاهش یابد.

در آن مرحله، زمین به نقطه ای می رسد که دی اکسید کربن اتمسفر تجزیه می شود و گیاهان و ارگانیسم های تولید کننده ی اکسیژن که به فتوسنتز متکی هستند، از بین خواهند رفت. با این حال، حتی اگر موجودات جان سختی را در نظر بگیریم که در خشن ترین محیط های زمین می توانند بدون اکسیژن به بقای خود ادامه دهند، در نهایت هیچ چیز حتی خود زمین از مرگ خورشید جان سالم به در نخواهد برد.

تقریبا پنج میلیارد سال دیگر، در پایان عمر ستاره ی حیات بخش ما، هلیوم در مقادیر بیش از حد در هسته انباشته و همجوشی هیدروژن به پوسته ی اطراف آن منتقل می شود. جا به جایی همجوشی از هسته، کل اتمسفر خورشید را در اندازه ای وحشتناک متورم می کند و ستاره ما به غول سرخ تبدیل می شود. دانشمندان دقیقا نمی دانند که خورشید قرمز ما چقدر بزرگ می شود.

در آن مرحله، قطعا عطارد و زهره به طور کامل بلعیده می شوند و اگر لبه های بیرونی جو خورشید به مدار زمین برسد، سیاره ی ما نیز به کام مرگ کشیده خواهد شد. بخش جامد خانه ی ما و تمام چیزهای روی آن در عرض چند دقیقه در پلاسمای خورشید حل می شوند و از جهانی که میلیاردها سال پابرجا بود، جز غبار پراکنده چیزی باقی نمی ماند.

حقایق جالب در مورد زمین

هر آنچه باید در مورد سیاره زمین بدانید؛ اطلاعات علمی و دانستنی ها درباره زمین

کره ی زمین ویژگی های منحصر به فردی دارد. در ادامه حقایق جالبی را در مورد زمین بیان می کنیم:

  • سرعت چرخش زمین در حال کاهش است: این کاهش سرعت نامحسوس است و تقریبا 17 میلی ثانیه در هر صد سال اتفاق می افتد، اگرچه نرخ وقوع آن کاملا یکنواخت نیست. نتیجه کاهش سرعت چرخش زمین طولانی تر شدن روزها است. با این حال، این فرایند به قدری آهسته اتفاق می افتد که ممکن است 140 میلیون سال طول بکشد تا طول یک روز به 25 ساعت افزایش پیدا کند.
  • زمین میدان مغناطیسی قدرتمندی دارد: علت این میدان مغناطیسی قوی، هسته زمین است که از جنس نیکل و آهن است و چرخش سریعی هم دارد. این میدان مغناطیسی از زمین در برابر اثرهای بادهای خورشیدی حفاظت می کند.
  • گرانش زمین یکدست نیست: از آنجایی که سیاره ی ما کره ای کامل نیست، جرم آن به طور نابرابر توزیع شده است. این جرم غیر یکنواخت موجب ناهنجاری گرانشی بین مناطق مختلف زمین می شود.
  • زمانی اعتقاد بر این بود که زمین مرکز جهان است: دانشمندان دوران باستان با توجه به جا به جایی واضح خورشید و سیاره ها در آسمان شب اصرار داشتند که زمین ثابت است و سایر اجرام آسمانی در مدارهای دایره ای دور آن می چرخند. سپس کوپرنیک این فرضیه را مطرح کرد که خورشید در مرکز جهان قرار دارد. اگرچه این دیدگاه نیز نادرست است.
  • زمین فقط یک قمر طبیعی دارد: ماه نسبت به اندازه سیاره ای که دور آن می گردد، بزرگ ترین قمر بین سیاره های منظومه شمسی است. با این حال در واقع، پنجمین قمر طبیعی بزرگ محسوب می شود.
  • کوه های عظیم زیر زمین پنهان هستند: هر چند کوه اورست ممکن است مرتفع ترین قله روی زمین باشد، در اعماق فضای درونی سیاره ی ما کوه های بسیار بلندی وجود دارد که بلندترین رشته کوه های روی سطح زمین در مقابل آن ها بسیار کوتاه به نظر می آیند. این کوه های غول پیکر مدفون در مرز هسته و گوشته در اعماق تقریبا سه هزار کیلومتری قرار دارند.
  • صخره های مرجانی، بزرگ ترین ساختارهای زنده زمین: صخره های مرجانی از بیشترین گونه در واحد سطح در مقایسه با هر اکوسیستم دیگر پشتیبانی می کنند و رقیب جنگل های بارانی هستند. این اجتماع از ارگانیسم های متصل به هم حتی از فضا مشاهده پذیر هستند.
  • زمانی فقط یک قاره وجود داشت: تصور می شود که قاره های زمین چندین بار در تاریخ 4٫5 میلیارد ساله‌ی سیاره با یکدیگر برخورد کرده، به ابرقاره تبدیل و دوباره از هم جدا شده اند. آخرین ابرقاره، پانگه‌آ نام داشت که تقریبا 200 میلیون سال پیش شروع به تجزیه کرد.
  • گودال ماریانا، عمیق ترین نقطه زمین: عمیق ترین نقطه در پوسته‌ی زمین، حفره‌ای به عمق 11٫033 متر زیر سطح بخش غربی اقیانوس آرام به درازگودال ماریانا است.
  • دریای مرده، پست ترین نقطه ی روی خشکی: پست ترین نقطه ی روی خشکی نسبتا در دسترس است. دریای مرده که بین اردن و فلسطین قرار گرفته، 427 متر زیر سطح دریا قرار دارد.
  • زمین تنها سیاره ای است که به نام یکی از خدایان نام گذاری نشده است: هفت سیاره دیگر در منظومه شمسی ما در زبان انگلیسی و زبان های دیگر همگی به نام خدایان یا الهه های رومی نام گذاری شده اند. عطارد، زهره مریخ، مشتری و زحل در دوران باستان نام گذاری شدند، زیرا با چشم غیر مسلح قابل مشاهده بودند. پس از کشف اورانوس و نپتون، باز هم روش رومی برای نام گذاری این سیاره ها استفاده شد.
  • فلات تبت، قطب سوم زمین: فلات تبت به دلیل داشتن حجم زیادی آب شیرین قطب سوم نامیده می شود. این فلات با بیش از 46 هزار یخچال طبیعی، بزرگ ترین ذخیره گاه آب شیرین را در خارج از قطب شمال و جنوب در خود جای داده است.
  • سطح آب دریاها در گذشته متفاوت بود: آخرین پیشروی یخ در سیاره زمین تقریبا 70 هزار سال پیش شروع شد، 18 هزار سال پیش به اوج خود رسید و 11٬500 سال پیش پایان یافت. در طول این مدت، یخچال های طبیعی و یخسارها در حوضه ی دریاچه های بزرگ شکل گرفتند و با محبوس کردن حجم زیادی از آب، سطح آب دریاها را تا 10 متر کاهش دادند.
  • زمین متراکم ترین سیاره در منظومه شمسی است: این موضوع با توجه به هر بخش از سیاره متفاوت است. مثلا هسته فلزی متراکم تر از پوسته است. چگالی متوسط زمین تقریبا 5.52 گرم بر سانتی متر مکعب است.
  • دوران یخبندان: تقریبا 600 تا 800 میلیون سال پیش، زمین در اثر تغییرات آب و هوایی شدید به عصر یخبندان وارد شد. آب و هوا به قدری سرد شد که برخی دانشمندان باور دارند زمین چند مرتبه تقریبا یا به طور کامل منجمد شد.

مطالب مشابه را ببینید!