شب قدر است بیا قدر بدانیم کمی (شعر مذهبی) + اشعار ویژه شب قدر

خانه دل ز گناهان بتکانیم کمی

شب قدر است بیا قدر بدانیم کمی

  خانه دل ز گناهان بتکانیم کمی

شعله افتاده به ملک دلم از فرط گناه

دوست را از دل این شعله بخوانیم کمی

روح را صیقل آیینه دهیم از دل و جان

 آه را تا ملکوتش برسانیم کمی

عهد بستیم و شکستیم بسی کاش! که ما

بر سر عهد وفادار بمانیم کمی

پوشه از بار گناهان شده پر حجم بیا

  رمضان است به آتش بکشانیم کمی

نگذاریم زبانه بکشد دوزخمان

 بنشینیم و به اشکش بنشانیم کمی

بنشانیم نهالی به امید ثمری

 چشمه از چشم به پایش بدوانیم کمی

و ارادت بنماییم و بگوییم ” الغوث “

  ناله را تا به فلک باز رسانیم کمی

***

از همان وقت که تابوت به دوشم بردم
از همان وقت دگر چشمِ پیمبر مُرده..

حضرت زینب سلام‌الله:
قَسَمت میدهم اى برگِ گُلم غصه مخور
این همه گریه براى غم تو مرهم نیست…

نفسم حبس شده! گریه نکن جان حسن…
غصه‌هاى تو زیاد و غم و ماتم کم نیست

امیرالمونین علیه‌السلام:
خاطراتى که به جا مانده برایم تلخ است
قنفذ و خنده‌اش و زخم زبان هایش…آه

نیش خندى که مغیره به روى من میزد..
پهلوى مادرت و قدرتِ پاهایش…آه

حضرت زینب سلام‌الله:
مادرم روى لبش نام شما را می‌برد
چادرش سوخت و آتش همه جانش سوزاند

پشت در…سینه و میخى که حکایت دارد…
و جماعت به سرش ریخت و او تنها ماند!

امیرالمومنین ع:
آه! بس کن که دگر طاقت من سر آمد
زینبم! جان تو و جانِ برادرهایت

دخترم! وعده‌ى دیدار بماند گودال…
که در آن روز شود مثل قفس دنیایت
آرمان صائمى

ولی چه فایده دارد جهان بی زهرا
چه سود این که علی با ضرر طلبکار است؟

گرفته شال علی را به زور وقت سحر
چنان که از علی انگار در، طلب کار است

به جای اینکه بدهکار مرتضی باشد
در این معادله در بیشتر طلب کار است

به این دلیل برای تو کاسه آوردند
که شیر از دهن تو شکر طلب کار است

کسی به غیر خودت با خدا نمی‌دانست
که تیغ بوسه‌ای از فرق سر طلب کار است

مهدی رحیمی

در سجده‌ی آخرت علی، یادم کن
گفتند که میروی پریشان هستیم

ما از رمضان محرمی میسازیم
ما سینه زنان اهل ایران هستیم

از کوفه چقدر بوی غم می‌آید
گلبانگ عزا قدم قدم می‌آید

در شهر بلا، نبوده و نیست امان
آشوب شده در همه ذرات جهان

سجاده و محراب به تو گریانند
از بسکه غم انگیز شده لحن اذان

دستان سیاهی از جهنم آمد
آمد بزند بهار را، رنگ خزان

از مسجد کوفه بوی خون می‌آید
امروز نماز صبح را، خانه بخوان

گفتند: تهدمت! دل عالم ریخت
ارکان هدی که جای خود داشت، چنان

دلشوره به جان آسمان‌ها افتاد
خیبر شکن قبیله از پا افتاد

غرقابه‌ی خون شده است بال و پر تو
دیگر رمقی نمانده در پیکر تو‌

آن روز شکستند ز. زهرا پهلو
امروز شکستند به مسجد سر تو

آن قصه‌ی جانگداز تکرار شده
امروز هجوم تیغ، مسمار شده

از کوفه و سر شکستنش بیزاریم
از کوچه‌ی تنگ خاطره، بد داریم

با نیمه اشاره‌ای به هم می‌ریزیم
ما گریه کنان روضه‌ی مسماریم

یکبار مدینه، کوفه، یکبار به شام
ما زخم کدام روضه را بشماریم

بس بود برای ما همان یک کوچه
هیهات! به فکر کوچه و بازاریم

بردند نوامیس تو را بزم یزید (لعنت الله علیه)
آشفته‌ی داغ مجلس اغیاریم

آن خیر ندیده‌ها جنایت کردند
بر تک تک بانوان جسارت کردند

علیرضا وفایی

زهرِ این تیغ چه کرده جگرت جمع نشد
لکه خون‌های رویِ بال و پَرَت جمع نشد

بسته‌ام روسری‌ام را به سَرَت جمع نشد
زخمِ پیشانیِ تو وقتِ تماشا سخت است

آه‌ای چشمِ به خون خسته تو بیدار بمان
حرفِ ناگفته بگو پیشِ پرستار بمان

پشتِ در بودم و گُفتی به علمدار بمان
گرچه بی دست، ولی آب نگهدار بمان

از سرِ رو به زمین خوردن سقا سخت است
شبِ آخر شده‌ای کوکبِ اِقبال مَرو

روضه‌ی باز مخوان این همه از حال مَرو
سَرِ آن پیکرِ اُفتاده‌ی پامال مَرو

جانِ بابا جگرم سوخت به گودال مَرو
بینِ گودال مَیا دیدنم آنجا سخت است

کاش میشُد که بگویی بدنش را نکشید
پنجه‌ها از همه سو پیرهنش را نکشید

تیر در کتف فرو کرده تنش را نکشید
نیزه‌ها شرم کنید و دهنش را نکشید

پیشِ مادر زدنِ سنگ به لب‌ها سخت است
منم و دیدنِ او لحظه‌ی اُفتادنِ او

منم و ضربه‌ی سرنیزه به روی تنِ او
وقتِ ضربه زدن و خَم شدنِ دشمن او

منم و کُندی خنجر به رویِ گردنِ او
زدن ضربه به سینه، ولی با پا سخت است

حسن لطفی