شعر عاشقانه سهراب سپهری | زیباترین اشعار عاشقانه سهراب سپهری

شعر عاشقانه سهراب سپهری

شعر عاشقانه سهراب سپهری متفاوت و زیبا است. اشعار عاشقانه او آرام و یکدست هستند.

سهراب سپهری در 15 مهر 1307 در شهر کاشان متولد شد. اشعار عاشقانه سهراب سپهری یکی از شناخته شده ترین شعرهای این شاعر می باشد. این شاعر ابتدا کارش را با سرودن شعر نیمایی آغاز کرد ولی به مرور مسیر خود را شناخته و سبک متفاوتی را آغاز کرد. اشعار سهراب سپهری با فلسفه و طبیعت آمیخته است و او برای سرودن نیاز به محیطی آرام مانند کویر کاشان داشت. به همین دلیل طبیعت در اشعار سهراب نقش پر رنگی دارند. سهراب سپهری در سال 1359 به دلیل بیماری سرطان در گذشت.

برگزیده ترین اشعار عاشقانه سهراب سپهری

اشعار عاشقانه سهراب سپهری به صورت پراکنده در مجموع شعرهای زندگی خواب ها، شرق اندوه، مرگ رنگ، صدای پای آب، آواز آفتاب، مسافر، ما هیچ ما نگاه، اتاق آبی و حجم سبز وجود دارد. می توانید در ادامه چندین نمونه از این شعرهای عاشقانه زیبا را بخوانید.

گوش کن، دور ترین مرغ جهان می‌خواند.شب سلیس است، و یکدست، و باز.شمعدانی‌هاو صدادارترین شاخه فصل،‌ماه را می‌شنوند.پلکان جلو ساختمان،در فانوس به دستو در اسراف نسیم،گوش کن، جاده صدا می‌زند از دور قدم‌های ترا.چشم تو زینت تاریکی نیست.پلک‌ها را بتکان، کفش به پا کن، و بیا.و یا تا جایی، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهدو زمان روی کلوخی بنشنید با توو مزامیر شب اندام ترا، مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند.پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت:بهترین چیز رسیدن به نگاهی است که از حادثه عشق تر است.از کتاب حجم سبز

شاخه‌ها پژمرده است.

سنگ‌ها افسرده است.

رود می‌نالد.

جغد می‌خواند.

غم بیاویخته با رنگ غروب.

می‌تراود ز لبم قصه سرد

دلم افسرده در این تنگ غروب.

… زندگی رسم خوشایندی است‌.زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ‌،پرشی دارد اندازه عشق‌.زندگی چیزی نیست، که لب طاقچه عادت از یاد من و توبرود.زندگی جذبه دستی است که می‌چیند.زندگی نوبر انجیر سیاه، که در دهان گس تابستان است‌.زندگی، بعد درخت است به چشم حشره‌.زندگی تجربه شب پره در تاریکی است‌.زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد.زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می‌پیچد.زندگی دیدن یک باغچه از شیشه مسدود هواپیماست‌.خبر رفتن موشک به فضا،لمس تنهایی «ماه»، فکر بوییدن گل در کره ای دیگر.زندگی شستن یک بشقاب است‌.زندگی یافتن سکه دهشاهی در جوی خیابان است‌.زندگی «مجذور» آینه است‌.
زندگی گل به «توان» ابدیت‌،
زندگی «ضرب» زمین در ضربان دل ما،
زندگی « هندسه» ساده و یکسان نفسهاست‌.

هر کجا هستم، باشم‌،
آسمان مال من است‌.
پنجره‌، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است‌.
چه اهمیت دارد
گاه اگر می‌رویند
قارچ‌های غربت؟
…
چشم‌ها را باید شست‌، جور دیگر باید دید.

واژه‌ها را باید شست.
واژه باید خود باد، واژه باید خود باران باشد.

چترها را باید بست‌.
زیر باران باید رفت‌.
فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد.
با همه مردم شهر، زیر باران باید رفت‌.
دوست را، زیر باران باید دید.
عشق را، زیر باران باید جست‌…

هر کجا هستم باشم

آسمان مال من است

پنجره، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است

چه اهمیت دارد

گاه اگر می رویند

قارچ های غربت؟

شعر صدا کن مرا

صدای تو خوب است
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است
که در انتهای صمیمیت حزن می روید
در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم
بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است
و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد
و خاصیت عشق این است
کسی نیست
بیا زندگی را بدزدیم
آن وقت میان دو دیدار قسمت کنیم
بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم
بیا زودتر چیزها را ببینیم
ببین عقربکهای فواره در صفحه ساعت حوض
زمان را به گردی بدل می کنند
بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی ام
بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را
مرا گرم کن
و یک بار هم که در بیابان کاشان هوا ابر شد
و باران تندی گرفت
و سردم شد آن وقت در پشت یک سنگ
اجاق شقایق مرا گرم کرد
در این کوچه هایی که تاریک هستند
من از حاصل ضرب تردید و کبریت می ترسم
من از سطح سیمانی قرن می ترسم
من از شهرهایی که خاک سیاشان چراگاه جرثقیل است
بیا تا نترسیم
مرا باز کن مثل یک در به روی هبوط گلابی در این عصر معراج پولاد
مرا خواب کن زیر یک شاخه دور از شب اصطکاک فلزات
اگر کاشف معدن صبح آمد صدا کن مرا
و من در طلوع گل یاسی از پشت انگشت های تو بیدار خواهم شد
و آن وقت
حکایت کن از بمب هایی که من خواب بودم و افتاد
حکایت کن از گونه هایی که من خواب بودم و تر شد
بگو چند مرغابی از روی دریا پریدند
در آن گیر و داری که چرخ زره پوش از روی رویای کودک گذر داشت
قناری نخ زرد آواز خود را به پای چه احساس آسایشی بست
بگو در بنادر چه اجناس معصومی از راه وارد شد
چه علمی به موسیقی مثبت بوی باروت پی برد
چه ادراکی از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراوید
و آن وقت من مثل ایمانی از تابش استوا گرم
ترا در سر آغاز یک باغ خواهم نشانید

**

شب بود و چراغک بود.

شیطان، تنها، تک بود.

باد آمده بود، باران زده بود: شب تر، گل ها پرپر.

بویی نه براه.

ناگاه

آیینه رود، نقش غمی بنمود: شیطان لب آب.

خاک سایه در خواب.

زمزمه ای می مرد.ذبادی می رفت، رازی می برد

شعرهای کوتاه و بلند عاشقانه

اغلب اشعار عاشقانه سهراب سپهری با مضامین تنهایی و با روحیاتی لطیف و بی مانند سروده شده اند. سهراب به خوبی توانسته است روح لطیف زندگیش را در شعرهایش به رخ بکشد.

شعر عاشقانه از سهراب سپهری

نه تو می مانی
نه اندوه
و نه هیچ یک از مردم این آبادی
به حباب نگران لب یک رود قسم
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت
غصه هم خواهد رفت
آن چنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند
لحظه ها عریانند
به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز
نه تو می مانی نه اندوه
و نه هیچ یک از مردم این آبادی
به حباب نگران لب یک رود قسم
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت
غصه هم خواهد رفت
آن چنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند
لحظه ها عریانند
به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز
تو به آیینه
نه
آیینه به تو خیره شده است
تو اگر خنده کنی، او به تو خواهد خندید
و اگر بغض کنی
آه از آیینه دنیا که چه ها خواهد کرد
گنجه دیروزت پر شد از حسرت و اندوه و چه حیف
بسته های فردا، همه ای کاش ای کاش
ظرف این لحظه ولیکن خالی است
ساحت سینه پذیرای چه کس خواهد بود
غم که از راه رسید، در این سینه بر او باز مکن
تا خدا یک رگ گردن باقی است

**

به سراغ من اگر می‌آیید
پشت هیچستانم،پشت هیچستان جایی است
و پشت هیچستان رگ‌های هوا پر قاصدهایی است
آدم اینجا تنهاست
و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاری است
به سراغ من اگر می‌آیید
نرم و آهسته بیایید مبادا که ترک بردارد
چینی نازک تنهایی من

شعر زیر باران باید رفت

چترها را باید بست

زیر باران باید رفت

فکر را خاطره را زیر باران باید برد

با همه مردم شهر زیر باران باید رفت

دوست را زیر باران باید برد

عشق را زیر باران باید جست

زیر باران باید با زن خوابید

زیر باران باید بازی کرد

زیر باران باید چیز نوشت

حرف زد

    نیلوفر کاشت

زندگی تر شدن پی در پی

زندگی آب تنی کردن در حوضچه اکنون است

رخت ها را بکنیم

آب در یک قدمی است…

شعر کفش هایم کو از سهراب سپهری

شعر کفش هایم کو از جمله شعرهای عاشقانه سهراب سپهری است که می توان به خوبی با آن ارتباط برقرار کرد. قطعه هایی از این شعر زیبا را حتما در عکس نوشته های سهراب سپهری که در شبکه های اجتماعی دست به دست می چرخند ملاحظه کرده اید.

از شب ریشه سر چشمه گرفتم
و به گرداب آفتاب ریختم
بی پروا بودم
دریچه ام را به سنگ گشودم
مغاک جنبش را زیستم
هوشیاری ام شب را نشکافت
روشنی ام روشن نکرد
من تو را زیستم، شب تاب دور دست!
رها کردم تا ریزش نور شب را بر رفتارم بلغزاند
بیداری ام سر بسته ماند
من خوابگرد راه تماشا بودم
و همیشه کسی از باغ آمد
و مرا نوبر وحشت هدیه کرد
و همیشه خوشه چینی از راهم گذشت
و کنار من خوشه ی راز از دستش لغزید
و همیشه من ماندم و تاریک بزرگ
من ماندم و همهمه ی آفتاب
و از سفر آفتاب، سرشار از تاریکی نور آمده ام
سایه تر شده ام
و سایه وار بر لب روشنی ایستاده ام
شب می شکافد
لبخند می شکفد
و زمین بیدار می شود
صبح از سفال آسمان می تراود
و شاخه ی شبانه ی اندیشه ی من
بر پرتگاه زمان خم می شود
من از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم!
هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد
هیچکس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت
من به اندازه ی یک ابر دلم میگیرد
و شبی از شبها
مردی از من پرسید
تا طلوع انگور چند ساعت راه است؟
باید امشب بروم
باید امشب چمدانی را
که به اندازه ی پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم
و به سمتی بروم
که درختان حماسی پیداست
رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند
یه نفر باز صدا زد سهراب!
کفش هایم کو؟