مجله تاپ‌ناز‌

ضرب المثل بختیاری و داستان بختیاری به همراه معنی و کاربرد ضرب المثل ها

در این مطلب مجموعه ضرب المثل های بختیاری به همراه معنی فارسی و کاربرد آنها را گرد آوری کرده ایم، همچنین داستان های بختیاری را هم می خوانید. این جملات بسیار پر معنی و با مفهوم هستند و سینه به سینه و نسل به نسل منتثل شده اند.

ضرب المثل‌ های بختیاری

 

ار لیشم، گوشت میشم.
معنی: اگر زشت هستم، گوشت میش هستم.
کنایه از ماهیتم خوب است، هر چند که ظاهرم بد باشد. اصل هم ماهیت هر چیز است.
◾◾◾
گرگ که پیر ایبو سگ بس خنده
معنی: گرگ که پیر می‌شود، سگ او را مسخره می‌کند.
کنایه از خوار شدن آدمی
◾◾◾
رو جائی که خوننت نه چو وردارن روننت
معنی: برو جائی که احترامت کنند نه جائی که چوب بردارند و دنبالت کنند.
این ضرب المثل به عنوان یک رهنمون زمانی بکار می‌رود که کسی در مواقع مراجعه به جائی مورد بی مهری و یا بی احترامی قرار گرفته است.
◾◾◾
ار نبو امری ز. حق، نیفته بلگی ز درخت.
معنی: اگر امر حضرت حق نباشد، برگی از درخت نمی‌افتد.
این مثل بیانگر آن است که هیچ امری در جهان حادث نمی‌شود، مگر به خواست خداوند یکتا.
◾◾◾
هر چی کنی، سی ناکس، نه ایگو خو، نه ایگو بس
معنی: برای ناکس هر اندازه کار کنی، نه می‌گوید، خوب است، نه می‌گوید، کافی است.
کنایه از: رویه انسان‌های بی ارزش و قدرنشناس.
ضرب المثل بختیاری با موضوعات گوناگون
 بیو به کولم پان پتیه
معنی: بیا پشتم سوار بشو که پاهاییت برهنه است
این ضرب المثل در مقابل افراد پر توقع بکار می‌رود.
ضرب المثل بختیاری
 ار نخردیم نون گندم، اما دیدیم دست مردم.
معادل فارسی: اگر نخوردیم نان گندم، اما دیدم دست مردم
◾◾◾
 اسب پیش کشینه که دندوناس نیشمارن.
معادل فارسی: دندان‌های اسب پیشکشی را که نمی‌شمارند.
◾◾◾
 گرگن گرهدن، پند دادن، گد ولم کنین، گله رهد.
معنی: گرگ را گرفتند، نصیحت کردند که دیگر به گله حمله نکند، گفت: رهایم سازید، گله رفت.
کنایه از ترک عادت نتوان کرد.
◾◾◾
 طرف به میش اِگو بجه و به گرگ اِگو دمبس بِگر
معنی: فلانکس به گوسفند می‌گوید فرار کن و به گرگ می‌گوید بدو دمبه اش را بگیر.
کنایه به افراد دو رو ومتظاهر دارد که در اجتماع منافقانه عمل می‌کنند.
◾◾◾
امساله نه هر ساله.
معنی: امسال، مثل هر سال نیست.
معادل فارسی: این تو بمیری، آن تو بمیری نیست.
◾◾◾

ضرب المثل بختیاری
نه کور حیا داره، نه کچل، مزگ سر.
معنی: نه آدم کور حیا دارد نه کچل مغز سر دارد.
کنایه از اینکه آدم‌های بی حیا و بی چشم و رو هیچ وقت حیا نمی‌کنند و از رو نمی‌روند.
◾◾◾
هرجا کشکان فروختی پشمان هم همچو بفروش
معنی: هرجا کشگ‌ها را فروختی پشم‌ها را هم هما ن. جا بفروش
خطاب به فرد یا افرادی است که دوستی و رفاقت و سود دهی با افراد دیگری دارند، اما در زمان گرفتاری استمداد و کمک از افراد دیگر می‌خواهند.
◾◾◾
 اورشم که خوار ابو، پیوند هر و گا ابو.
معنی: ابریشم که خوار و بی ارزش میشود، به خر و گاو آویزان می‌شود.
کنایه از هر گاه ارزش واقعی چیزی درک نشود، مورد بی اعتنایی قرار میگیرد.
◾◾◾
ار دنیانه او بو وره، فلونینه خو ابره.
معادل فارسی: اگر دنیا را آب ببرد، فلانی را خواب می‌برد.
◾◾◾
گَپت ورار کُوچیرت ورورده
معنی: بزرگتر را تربیت کن کوچکتر با الگو قرار دادن بزرگتر خود بخود تربیت خواهد شد.
◾◾◾
 او سرد رهدم سر دستس.
معنی: آب سرد روی دستش ریختم.
معادل فارسی: آب پاکی روی دست کسی ریختن.
◾◾◾
میش به پا خوس اکشن به دار بز هم پا خوس
معنی: گوسفند را با پای خودش به دار می‌کشد و بز را هم با پای خودش
معادل فارسی: هر کسی رو تو گور خودش می‌گذارند.

 

◾◾◾
ایبیزیس و ایبینیس.
معنی: الکش می‌کنی و آنرا می‌بینی.
کنایه از پس از تجربه کردن به حرف من خواهی رسید.
◾◾◾
 یا به میلس نرو یا ز حدف میلس به در نرو
معنی: یا در مجلسی شرکت نکن یا اگر رفتید به تصمیم اکثریت احترام بگذار.
این ضرب المثل خطاب به فرد یا افراد خود رای و مستبدی گفته می‌شود موقعی که در مجلسی در اقلیت قرار می‌گیرند میخواهند فقط حرف خود را به کرسی بنشانند.
◾◾◾
ایما که سالنه پائیدیم، ماهنم پائیم.
معنی: ما که سال را پائیدیم، ماه را هم می‌پائیم.
ما که در انتظار انجام کاری، سالی را به انتظار نشسته و صبر کرده ایم ماهی دیگر را هم منتظر می‌مانیم.
ضرب المثل بختیاری

ضرب المثل بختیاری

یه بز گر‌ی یه گلن گر اکنه
معنی: یک بز گر و بیمار یک گله گوسفند را مریض می‌کند.
این ضرب المثل به کسی گفته می‌شود که با ایجاد فساد و اعمال و افکار مسموم خطر آلودگی اجتماع را به دنبال دارد.
◾◾◾
ای هوسه، یه دفه بسه.
معنی: اگر هوسه، یکدفعه بسه.
اگر از روی هوی و هوس کاری صورت بگیرد، همان یکبار کافی است.
◾◾◾
تیکت بل اندازه دهونت بو
معنی: لقمه ات بگذار اندازه دهنت باشد
در مقابل به کسی گفته می‌شود که لقمه گنده‌تر از دهان خود انتخاب می‌کند.
◾◾◾
بجور جاته، بنه پاته.
معنی: (اول) جایت را پیدا کن، (سپس) پایت را بگذار.
این ضرب المثل در مورد افرادی بکار میرود که دست به کار‌های نسنجیده‌ای می‌زنند. بیشتر در زمینه دقت کردن در امر ازدواج بکار می‌رود.
◾◾◾
کا نداشت یه چی که داشت به ره که ره لنگ ورداشت
معنی: آقای ندار وقتی صاحب چیزی می‌شد برای خود نمائی در هنگام راه رفتی با تکبر گام‌ها را متفاوت با دیگران بر می‌داشت.
کنایه از افرداد نوکیسه و تازه به دوران رسیده دارد.
◾◾◾
مار تا صاف نبو به سیلا نیره
معنی: مار تا صاف نشود داخل سوراخ نمی‌رود
کنایه از در زندگی صاف و صادق باش.

ضرب المثل های بختیاری زیبا و با معنی

سی گا مکال، چه یه من، چه صد من.
معنی: برای گاوی که خیش نمی‌رود و تن به کار نمی‌دهد، چه یک من و چه صدمن بذر، فرقی نمی‌کند.
کنایه از آدم‌هایی که تن به کار نمی‌دهند، فرقی نمی‌کند که کار چه باشد.
◾◾◾

 آدمی که مالس اِره، ایمونس هم اِره.

معنی: کسی که مالش می‌رود، ایمانش هم می‌رود.
کنایه از اینکه کسی که مالش به سرقت برود، ممکن است با مظنون شدن به این و آن، ایمانش هم از دست برود.
◾◾◾
 آدمیزاد، بونده بی باله.
معنی: آدمیزاد (همانند) پرنده‌ای است بدون بال.
کنایه از اینکه هر لحظه ممکن است هجران و دوری برای انسان پیش آید.
◾◾◾
تیلی که تخم ناد، هندا داسه
معنی: جوجه‌ای که تخمگذار شد، همسن مادرش است.
کنایه از: فرزندی که ازدواج کرد و بچه به دنیا آورد، همسن پدر و مادرش شده است.
◾◾◾
 آردم بختم، آربیزم آوختم.
معنی: آردم را الک کردم، (و) الکم را هم آویزان کردم.
کنایه از اینکه همه کارهایم را انجام داده ام و دیگر کاری برای انجام دادن باقی نمانده است.
چند ضرب المثل کوتاه و زیبای بختیاری
اِگون گرگ زی به گله، اِگون از خوی سگ مونه
معنی: میگن گرگ زد به گله میگویند از خوبی سگ مان است
کنایه‌ای بی پرده وسریع از بی مسئولی کسی یا کسانی است که عهده دار وظیفه‌ای باشند، ولی به وظیفه خود به درستی عمل نمی‌کنند.
◾◾◾
آسیو دراره، لوینه کپنه.
معنی: آسیاب در می‌آورد (تولید می‌کند)، آسیابان (لوینه) می‌بلعد. (مصرف می‌کند).
این مثل را بیشتر در مورد تولید کنندگان و نان آوران خانه بکار می‌برند، زمانیکه مصرف کنندگان، رعایت اندازه و اعتدال را ننمایند.
◾◾◾
بختم، بخته دامه، کوشا، دامم وه پامه
معنی: بخت من مثل بخت مادرمه، کفش‌های مادرم را هم به پا دارم.
کنایه از تاثیر گذاری والدین در سرنوشت بچه‌ها

◾◾◾

ار بو خونه نیدی، اِدا شاهی ایکرد.
معنی: اگر پدر خود را نمی‌دید، ادعای پادشاهی می‌کرد.
این ضرب المثل در مورد افرادی که خیلی زود اصل و نصب خود را فراموش کرده و به دیگران تفاخر می‌کنند، بکار می‌رود.
◾◾◾
کدخدائی بارت اِخواه سه من دومن آرد اِخواه
معنی: کدخدائی سیاست و کیاست می‌خواهد و دوم کرم و بخشش (توجه به معیشت مردم)
این ضرب المثل در کفتگو‌ها به کسانی اشاره می‌گردید که در پست و مقام داده شده به آن‌ها لیاقت و درایت کافی را نداشتند.
◾◾◾
ار اِخوی خاک کنی من سرت، برو سر یه تل بلندی.
معنی: اگر (حتی) میخواهی خاک هم بر سر خودت بریزی، برو بالای یک تپه بلند.
کنایه از بزرگ منشی و بلند همتی است.
◾◾◾
علف سر ریشه خوس، سوز ایبو
معنی: علف سر ریشه خودش جوانه می‌زند و رشد می‌کند.
کنایه از تاثیر خانواده در سرنوشت و تربیت آدمی
ضرب المثل های بختیاری با معنی
ار جووم دهرست، السم نه پهرست.
معنی: اگر پیراهنم پاره شد. اصلم نپرید (از بین نرفت).
این ضرب المثل بیانگر این نکته است که فقر و تنگدستی، اصالت خانوادگی و ارزش‌های اصیل را از بین نمی‌برد.
◾◾◾
مال داماد خوری نید مال عروس بزن بکوبه
معنی: محله داماد خبری نیست محله عروس بزن بکوبه
این ضرب المثل در جائی بکار می‌رود که صاحب مسئله از اصل موضوع بی خبر است. اما طرف مقابل برای خودش می‌برد و می‌دوزد.
◾◾◾
ار خومه نیدیه، گو رشید خوی دارم.
معنی: اگر خودم را ندیده ای، برادر رشید خوبی دارم.
این ضرب المثل درباره کسانی به کار میرود که بیش از آنچه به توانائی‌های خود تکیه کنند، متکی به توانایی دیگران می‌شوند.
◾◾◾
وه بنگشت گدن، سوکی یا سنگین، گد، سوک، سنگینی، دس خومه
معنی: از گنجشک پرسیدند سبکی یا سنگین، پاسخ داد، سبک یا سنگینی دست خودمه.
کنایه از اختیار و اراده آدمی
◾◾◾
ار دنیانه او بو وره، فلونینه خو ابره.
معنی: اگر دنیا را آب ببرد، فلانی را خواب می‌برد.
کنایه از در مورد بی تفاوتی برخی افراد بکار می‌رود که کاری به مسائل پیرامون خود ندارند.
ضرب المثل با مفهوم لری بختیاری
هرکه همنشینه داله خوراکش گوشت مرداره
معنی: هرکس هم نشین کلاغ و کرکس باشد غذایش گوشت مردار است
کنایه از مشو با ناکسان همدم که صحبت را اثر باشد.
ضرب المثل بختیاری

ضرب المثل بختیاری

داستان عشق و وفاداری

عبده ممد للری:

سوار بر مادیان سفید ، تازیانه ای در دست ، تفنگی بر دوش و فشنگ و حمایل زینت مردانگیش ، نامش عبدممد اهل کُتُک لَلَر تک سواری بیدل که هر غروب در بوی تند چَویل و اَندشـت در دامنه کوه ، تا دل ایل از سر دلتنگی بیت می خواند و دشت و کهسار را ره می نوردد و خروار خروار عشق و مردانگی در زیر چوخای تنش جای دارد.

خدابس سوگل ایل موری زیبا و جسور با مینایی پر از شرم که چون الماسی بر تارک ایل می درخشد و همگان را به شگفتی و تحسین وا می دارد و جوانان ایل چشم از او برنمی گیرند و قدمهایش را عاشقانه گل ترانه می خوانند

یَه گُلی مِن مالمون چی تَش اِسوسِه

چی اَفتَو بِرچ ایزنه چی مَه گُروسه

در تنهاترین ساعت شب ، آن هنگام که مال به عطر چویل و ریواس آغشته بود ، خدابس همچون شوگارهای کودکی با ستارگان به مدارا می نشیند. چشمان سیاه تک سواری از تبار پرغرور زاگرس از پشت سیاه چادر او را می پاید و لختی بعد ، تکسوار آرام ، آهسته تر از شب و نجیبانه تر از خورشید قدم پیش می نهد و در نقطه ثقل تنهایی دو ستاره ایل به هم می رسند.

دل تکسوار می لرزد و شرم تمامی چهره خدابس را پر می کند. آری در پشت همین سیاه چادرهای ایل است که قلب ناآرام دو ستاره ایل به تاراج عشق می رود و شور و عشق و جوانی در مدار تنگ نی نی سرگردان چشمانشان ، ریشه می دواند. مادیان سفید آرزو شیهه می کشد. خدابس با قدمهای مضطرب ، عشق و پاکی را در هاله ای از سکوت و بی قراری به سیاه چادر می برد و عبدممد تک سوار عاشق ، سوار بر مادیان سفید آرزو چارنعل می تازد و شور و جوانی بر لبانش مترنم می گردد:

عزیز مِنه دلم تی کال مُوری

چی خودت پیدا نداد به بختیاری

آری آنان اصالتِ بودن را این گونه آغاز کردند ، رها در پهن دشت سبز عشق با کوله باری از صفا و سادگی ایلیاتی. از آن پس گویی چرخ دنیا تنها برای آنها می چرخد و بس.

وعده گاه آنان سایه سار درختان بلوط و دشتهای دوردست شقایق و بابونه ، مه، ستاره ، آفتاب و دشت راز داران ایشانند و زمین بر ایشان نه زمین بل بستری است از شکوفه های سپید عشق و پاکی و درختان سبز کلخنگ شاهدان ترانه های موزون عشقشان:

کاشکی مُو کُوگی بیدُم تو چی چشمه سارون

کاشکی تو گُلی بیدی مو اور بهارون

دیریست چشمان کال خدابس حسرت وصل پیرِ خان را برانگیخته ، همهمه ای در ایل می پیچد ، دل بی قرار خدابس در اضطراب و دلشوره طرح شکیل عبدممد را ترسیم می کند همهمه ها اوج می گیرد و سرانجام در غروبی خاکستری رنگ ، کرناها می نوازند و زنان و مردان ایل در صفوف منظم دستمال های رنگین را در هوا می چرخانند و سه پا می رقصند. سیاه چادرها آب و جارو و با قالی های خوش نقش و نگار بختیاری گسترانیده می شوند و تفنگ ها پی در پی به صدا درمی آیند و بوی اسپند و میخک و میلو زنان ، سیاه چادرها را آکنده می کنند.

جوانان پرتوان ایل قوچ های گله را سر می برند و نان با شور و هیجان “دوالالی” سر می دهند:

هَی بشارت هی بشارت مِن مالمون شادیه

یَه جَوون چی کُر خان مون لایق دومادیه

سیاه چادری برفراز تپه ای دور از مال با دستان پرتوان جوانان ایل برافراشته می شود زنان ایل ، رشته موی بلند خدابس را با میخک آذین می بندند و عنبر بر گردنش می آویزند . دستانش را حنا می نهند و بر گوشه لبانش خال سبز می کوبند. آنگاه یک صدا دَم می گیرند:

سرکشیدم به دریچه دَنگ دَنگ دُهُله

غم نخوری شیرُم دوما نُومزَدِت باغ گله

صدای کِل و گاله مال را پر می کند غم و اندوه بر جان خسته خدابش چنگ می زند و نگاه مضطربش فراسوی جازها را می پاید اشک منظر زیبای چشمان کالش را محسور می کند و در دل می خواند:

نَه تیام تَی دُهُله نه تَیِ سازه

مو تیام تی گلمه اوره جازه

صدای زنان دوالالی خوان اوج می گیرد :

بزنین طبل بشارت تا سوار وابو سوار

تازه دوما تِرمه پوشه خانم عاروس زرنگار

زنان و دخترکان ایل ، نوعروس را تا سیاه چادر افراشته بر تپه همراهی می کنند. پسر خان دبیت بر پای چوخای نوبافته بر تن با مردان و بزرگان ایل دست تمنا می کند و لختی بعد با گامهای پرشتاب به سوی سیاه چادر افراشته بر تپه رهسپار می شود. خشم و نفرت چهره نوعروس را درهم می کشد و روی از داماد بر می گیرد. زنان در پشت سیاه چادر دم می گیرند :

ریتِ وُردار ، ریتِ وُردار ، ری گُشونِت پیل اِدُم

اَر قَوول پیلِ نداری مُلک زیر جون اِدُم

نوعروس به سخن در می آید . لبخندی گوشه لبان داماد را چین می دهد. نوعروس هوس نوشیدن آب چشمه را بهانه می کند. تو گویی آب چشمه را رونما می خواهد داماد دل نوعروس را نمی شکند و با شتاب سیاه چادر را ترک می کند تا رونمای عروسش را به ارمغان آورد.

آن سوتر در دامنه کوه ، میان جازها عبدممد عاشق بیدل سوار بر مادیان سفید آرزو با گلدسته ای از پونه ای سبز چشمه ساران در دست ، در انتظار خدابس نفس شماره می کند.

مادیان سفید آرزو شیهه سر می کشد و نوعروس ایل با جازی از عشق و وفاداری در میان جازها قد می کشد. دشت سکوت و آرامش را به عاشقان ایلیاتی ارزانی داشته است.

دستان گرم عبدممد در زیر نور نقره ای ماه به عروس گردنبندی از گلهای سپید بابونه و انگشتری از فیروزه عشق ، رونما می دهد. شب ، ماه و ستارگان تنها شاهدان پیوند دلدادگی آنانند و بس. نوعروس پا در حلقه رکاب می نهد و سوار رکاب می زند چه پرتلاطم ، پژواک ترنم انس ترانه هایشان دشت ها و کوههای سر به فلک کشیده بختیاری را به هلهله و شادی وا می دارد:

چه خُوِ سفر کنی یارِت وابات بُو

کومیت زین مخملی به زیر پات بُو

دو دلداده ایلیاتی از ایل فاصله گرفته اند ، دور دور.

خدابس اندوه دلتنگی اش را برشانه های سترگ و استوار عبدممد حقیر می سازد و حرف دلش را می زند:

گُدُمِس لذت چُنه وُر زندگونی

گُد که واضح وِت بِگم عشق و جَوونی

عبدممد از سر شوق می خواند:

خدابس تِی شَنگولی مَر کَوگ تاراز

یَه هزار پیل جم کنم رویم به شیراز

آنان ره می نوردند رو به ستیغ آفتاب و کوه و دشت ، هفت شبانه روز بر مادیان سفید آرزو رکاب می زنند.

زینِ مادون بِزنین وُر مادیون نیلَه

عبدممد گل برد هف شَو به لیله

از گندم زارن از سایه سار درختان بلوط و کلخنگ و از میانه برفهایی که غنچه سبز کِلوس را در خود پنهان کرده اند ، می گذرند. از ایلات و مال ها نیز و هر دمی اطراقی و گفتگویی و برافروختن آتشی و خواندن بیتی :

چه خُووِه شَو مَهی پا تَش و تُنگی

تا خروسخون گپ زنی وا هُمدرنگی

چِه خُووه شَوِ مَهی پا تَش چالَه

سیر بخونی سی گُلِت بَلال بَلالَه

دو دلداده ایل شباهنگام با وزش نسیم ملایم دشت در پرنیان عشق و صداقت و پاکی معصومانه به خواب می روند و صبحدم با عطر کلوس و ریواس و فداله از خواب خوش معصومانه عشق برمی خیزند و غروب عشق و دلدادگی را در کنار چشمه ساران حکایت می کنند و در فاصله غروب و شام مشتهای سترگ عبدممد پیاله آب است برای لبان تشنه خدابس.

در شبی تیره و تار ، باد شمال پیام خان را در گوش آنان زمزمه می کند ” عفو و بخشش دلدادگان و بازگشت به ایل”

عبدممد و خدابس این عاشقان دل پاک و ساده ، آهنگ ولایت می کنند غافل از اینکه به هرکجا روی آورند این شب تیره و تار به پیشواز بختشان می شتابد.

قلعه زراس آخرین توقفگاه و اطراق و پایان شبهای مهتابی عشق و خاطره عاشقان ایلیاتی است.

مردان خان، عبدممد را به غل و زنجیر کشیده و در قلعه زراس به زندان می افکنند. خدابس را به ایل برده و برادران به او سم می خورانند و سرانجام خدابس – عروس ناکام ایل- خموشانه جان می سپارد.

عبدممد در زندان خان بی قرار و دل تنگ است و از هجران یار به فغان می آید.

بُردِنم قلعه زراس دل کرد خَیالِت

هرچه که خرجت کردُم خوشِ حلالِت

بی قراری بند بند وجودش را می بُرد و ندا در می دهد:

ای خان بکُن مُرخَصُم سرجدِ میرزا

مُو لُر پَس کُه نشین بی گُل نیگِرُم جا

و آوخ … که بی اطلاعی از احوال خدابس آتش به جان عبدممد می زند:

نَتَرُم ز دست مردم بیام به مالِت

ندارُم یَه مَحرمی پُرسُم ز حالِت

و سرانجام عبدممد با فریب نگهبانان قلعه ، از زندان خان می گریزد. خسته و دل تنگ خود را به کُتُک می رساند اما اثری از خدابس نمی یابد:

زندون قَله زراس یَه شَو بُریدم

اِوَیدُم کُتُکِ للر گلمه ندیدُم

و در آن دم است که صفوف زنان و مردان ایل در کنار رودخانه خبر از شور بختی او را می دهند:

عبدممد للری آوار بِناسِه

هر کُجه ری ایکُنه شَو به نُهاسه

عبدممد زنان را در حال شستشوی جسد خدابس در آب رودخانه می بیند و مات و مبهوت زمزمه می کند:

به کُتُک سَیل ایزنُم للر دیاره

لاش اسبید خدابس مِن اَو دیارِه

زللر زیدُم به در کُتُک نُهامه

لاش اسبید خدابس کور کِرد تِیامه

عبدممد این عاشق سوخته دل بر سر و سینه می کوبد و همان دم سوگند یاد می کند انتقام خدابس را از پسر خان خواهد گرفت و این کار را نیز می کند :

کاغذِ بنویسُم وِ خان گرگر

به خدا مُو اِگِرُم تقاص واگر

مردمان ایل ، خدابس را در چال منار دفن می کنند و عبدممد روزها و شبها بر مزار نوعروسش اشک می ریزد و تنهایی و دلتنگی اش را به سووشون می نشیند:

شَو مِنه قَله زَراس کردُم خیالت

اِویدُم چال مُنار سر مَزارت

زآن پس عبدممد این عاشق سوخته دل ، آواره کوه و دشت می شود. دیگر نه کسی او را می بیند و نه کس می داند او در شکاف کدامین کوه اندوه و دلتنگیش را سوگ چامه می کند:

عبدممد للری سیچه نَمُردی

چارشنبه بیست و یکم خُت گل بردی

عبدممد للری سی چینو کِردی

چارشنبه بیست و یکم سوگل بردی

چارشنبه بیست و یکم خُم گلِ بردُم

اَر دونستُم ایمیره خُم نُهاس اِمُردُم

آستاره خُم و خوت وا یک کردن جُفت

خدابسِ مو دِه نیا به مینِ بازفت

و اینک سالهاست که از این ماجرای دلدادگی می گذرد و هنوز هم جوانان عاشق ایل هر از گاه صدای شیهه مادیانی را در کوههای بختیاری می شنوند!

مطالب مشابه را ببینید!